ตอนที่ 339 ทางเข้าลึกลับ

หลี่ฉีเย่เพียงเหลือบมองเขาอย่างไม่แยแส จากนั้นเขาก็ไม่ได้ให้ความนใจได้อีก



ความหยิ่งยโสของหลี่ฉีเย่และการแสดงออกของเขาทำให้หัวใจของหลายคนเต้นรั่วและสูดลมหายใจเข้าลึก เขาเป็นคนแรกที่กล้าปฏิเสธเหม่ยซูเหยาและไม่แยแสการมาถึงของจี๋คงอู่ตี๋ เขาคือคนที่สามารถเทียบได้กับเหม่ยซูเหยาและจี๋คงอู่ตี๋ภายในศิษย์รุ่นเยาว์ !



หลังจากคิดอย่างระมัดระวัง หลายคนก็คิดได้ว่าความหยิ่งยโสของเขาไม่ใช่ว่าปราศจากเหตุผล ฆ่าเหล่าอัจฉริยะของรุ่น ทำลายแทนบูชาศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับชายชราทั้งสิบเอ็ด - การต่อสู้ที่ถูกบันทึกไว้นี้เพียงพอแล้วที่เขาจะหยิ่งยโสต่อหน้าผู้เยาว์ทุกคนหรือกระทั้งคนจากรุ่นก่อน !



ดวงตาของจี๋คงอู่ตี๋นั้นหรี่ลง ประกายแสงเย็นชากวาดผ่านสายตาของเขา แม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่ได้ใหญ่โตแต่กลิ่นอายอมตะก็ยังปรากฏอย่างเด่นชัด



อัจฉริยะหลายคนที่ติดตามจี๋คงอู่จี๋นั้นไม่พอใจหลี่ฉีเย่อย่างมาก โดยเฉพาะคนที่มีความสัมพันธ์กับเจ้าชายฉิงเสวี่ยและจือหวังอู่ พวกเขาเหลือบมองหลี่ฉีเย่ที่นั่งอยู่ด้านบนของภูเขาลูกนี้และอดไม่ได้ที่จะเยาเย้ย " ช่างเป็นคนที่จองหอง ! "



" แล้วยังไง เจ้าต้องการจะสู้ ? " หลี่ฉีเย่นั้นนั่งอย่างสงบและไม่เอ่ยสิ่งใด กลับกันเป็นปิงหยู่เซี่ยที่เอ่ยอย่างสง่างาม " เด็กแซ่หลี่ถูกคุ้มครองโดยนายน้อยผู้นี้ หากพวกเจ้าไม่พอใจ เช่นนั้นก็ก้าวออกมา ! "



คำเกล่าวของปิงหยุ่เซี่ยนั้นเพียงพอแล้วที่จะทำให้เหล่าอัจฉริยะนั้นยืนเงียบ ทุกคนรู้ความแข็งแกร่งของนาง ! ไม่ว่าจะเป็นคนที่มีความสามารถขนาดไหน พวกเขาไม่มีใครกล้ายโสต่อหน้านาง เซียนบรรพกาลเก้าวงแหวน - ยอดเซียน !



การมีเก้าวงแหวนนั้นสมควรได้รับความเคารพอย่างมาก หากมีสิบวงแหวนนั้นเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ ! การบ่มเพาะของปิงหยู่เซี่ยเพียงพอที่จะดูถูกทุกคน ตั้งแต่ยุคเริ่มต้นไม่มีใครเคยได้ยินว่ามีผู้เยาว์ไปถึงระดับเก้าวงแหวน



บรรยากาศกลายเป็นเงียบสงบขณะที่หลี่ฉีเย่นั่งอย่างสง่าอยู่บนยอดเขา แม้แต่กองทัพที่ทรงพลังด้านหน้าก็ไม่สามารถทำให้เขาหวั่นไหวได้ ! เทพธิดาเหม่ยและจี๋คงอู่ตี๋นั้นไม่ได้ทำสิ่งใด พวกเขานั้นเพียงยืนอยู่ด้านล่าง ! แม้ทั้งสองจะไม่ชอบหลี่ฉีเย่แต่ก็ยังต้องเคารพการตัดสินใจของเขา



สุดท้ายเหล่าคนที่หลี่ฉีเย่รอก็มาถึงในที่สุด ด้วยการระเบิดที่ทางเขาปรากฏเป็นผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์จำนวนหนึ่ง เพียงมองอย่างรวดเร็วก็บอกได้ว่าคนเหล่านี้นั้นมาจากสักนิกายหนึ่ง ระดับการบ่มเพาะของพวกเขานั้นสูงกว่าค่าเฉลี่ยเล็กน้อย แต่สองสตรีที่นำกลุ่มนี้มันนั้นพิเศษอย่างมาก หนึ่งนั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็งกับอีกหนึ่งนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์อันหาใดเปรียบ



เพียงพริบตาพวกเขาก็มาถึงภูเขาขนาดเล็ก เหล่าศิษย์นั้นเมื่อพวกเขาเห็นหลี่ฉีเย่ล้วนตะโกนด้วยความตื่นเต้น " ศิษย์พี่ใหญ่ ! "



หลี่ฉีเย่เผยรอยยิ้มหลังจากเห็นคนทั้งกลุ่ม สตรีสองนางนั้นเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม " นายน้อย ! "



สตรีทั้งสองนั้นเอ่ยทักทายเขาในเวลาเดียวกัน หนึ่งนั้นเป็นน้ำเสียงที่เย็นชาแต่อบอุ่นอีกหนึ่งเป็นน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์และอ่อนโยน เมื่อสองสาวงามนั้นเอ่ยทักทายหลี่ฉีเย่นี้ล้วนทำให้ทุกคนประหลาดใจ



" ได้เวลาแล้ว " หลี่ฉีเย่พยักหน้าของเขาก่อนจะยิ้มออกมาจากหัวใจ



จากนั้นสตรีทั้งสองก็มายืนด้านข้างหลี่ฉีเย่ หนึ่งนั้นแบกดาบยาวขณะที่อีกหนึ่งนั้นแบกกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ ทั้งสองนั้นเป็นผู้อยู่บนยอดของความงดงาม หนึ่งนั้นให้ความรู้สึกเย็นชาและหยิ่งยโสในขณะที่อีกหนึ่งเหมือนเป็นดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ - งดงามและน่าชื่นชมอย่างมาก



ทั้งสองคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหลี่ซ่วงเหยียนและเฉินเป่าเจียว



ด้วยการปรากฏตัวของโลกต้นไม้ หลี่ฉีเย่จะปล่อยให้คนที่จงรักภักดีกับเขามากที่สุดพลาดโอกาสที่ดีนี้ได้อย่างไรกัน ?



หลายคนนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาเมื่อเห็นหลี่ฉีเย่นั้นมีสองสุดยอดสาวงามเป็นสาวใช้ของเขา



ผู้ฝึกตนหนุ่มจากดินแดนตอนกลางรู้ถึงตัวตนของทั้งสองก่อนจะกล่าวด้วยอารมณ์ " นางคือลูกหลานของนิกายเก้าประตูนักบุญปีศาจ ! นางเป็นลูกรักของเหล่าสวรรค์และความภาคภูมิใจของดินแดนตอนกลาง หญิงสาวอีกคนคือเจ้าหญิงของนิกายเสามณีศักดิ์สิทธิ์ พวกนางล้วนได้รับความเคารพและนับถือจากเหล่าอัจฉริยะจำนวนมาก ! "



สำหรับเหล่าผู้ฝึกตนสตรี พวกเขานั้นรู้หม่นแสงอย่างฉับพลัน โดยเฉพาะเหล่าผู้ฝึกตนสตรีจากสำนักเต๋าสวรรค์ !



ใครบางที่จะสามารถเทียบได้กับสาวใช้ที่งดงามทั้งสองของหลี่ฉีเย่ ?



หลี่ฉีเย่มองไปยังศิษย์จากนิกายกำยานโบราณทั้งเก้าคนที่เดินทางมาทั้งวันทั้งคืนเพื่อมายังที่แห่งนี้ เมื่อประตูเปิดหลี่ฉีเย่ได้ส่งข้อความไปนิกายกำยานโบราณและเรียกพวกเขามาที่นี่



แน่นอนนิกายกำยานโบราณด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันไม่สามารถส่งศิษย์เหล่านี้มายังดินแดนร้อยเมืองได้ พวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากสำนักและนิกายเก้าประตูนักบุญปีศาจเพื่อทำให้ภารกิจนี้สำเร็จ



" โอกาสที่ยิ่งใหญ่อยู่ตรงหน้าพวกเจ้า แต่ไม่ว่าพวกเจ้าจะได้รับความโชคดีขนาดไหนขึ้นอยู่กับความสามารถและโชคของพวกเจ้าแล้ว " หลี่ฉีเย่มองไปยังเหล่าศิษย์และเอ่ยต่อ " ในมิตินี้ เจ้าอาจจะได้พบกับโชคชะตาอันเหนือจินตนาการของเจ้าที่สอนอยู่ พยามให้ดีที่สุด "



เมื่อเขากล่าวเสร็จ เหล่าศิษย์ล้วนขานรับด้วยความตื่นเต้น โหล่วเฟิงฮัวและชวี่เต้าหลี่แบ่งศิษย์ออกเป็นสองกลุ่มและนำพวกเขาไปยังสถานที่ที่ต่างกัน



ในตอนนี้ ทุกคนในที่นี่รู้ว่าเวลานั้นเป็นเงินเป็นทอง ไม่มีใครอยากจะเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว



ในหมู่ของพวกเขามีเพียงหนานฮัวเอียนที่ยังคงอยู่ เขายืนยิ้มก่อนจะก้าวมาข้างๆหลี่ฉีเย่ " ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าต้องการไปกับท่าน "



หลี่ฉีเย่เหลือบมองไปที่เขาก่อนจะพยักหน้าอนุญาติ หลี่ฉีเย่นั้นค่อนข้างใจกว้างกับเจ้าสารเลวนี้ ต้องไม่ลืมว่าเขาเป็นคนแรกที่จงรักภักดีต่อหลี่ฉีเย่



หนานฮัวเอียนแน่นอนว่าเขานั้นตระหนักได้ถึงความสามารถของตัวเอง เขานั้นคิดว่าวตัวเองเป็นลูกน้องของหลี่ฉีเย่และยินดีทำตามคำสั่งของหลี่ฉีเย่ทุกอย่าง !



ในฐานะที่เป็นคนช่างพูด ใช่เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะสนิทกับซือคงโถวเทียน ทั้งสองนั้นเป็นผู้เชียวชาญในการเข้าสังคม ดังนั้นมันอาจจะกล่าวได้ว่าพวกเขาพบคนเช่นเดียวกัน



ซือเสี่ยวเตี่ยนั้นตกตะลึงในการมาถึงของหลี่ซ่วงเหยียนและเฉินเป่าเจียวอย่างมาก นางตอนนี้ก็เข้าใจว่าทำไมหลี่ฉีเย่ถึงยอมรับนางเป็นเพียงสาวใช้ กระทั้งปิงหยู่เซียก็ไม่มีข้อยกเว้น !



หลี่ซ่วงเหยียนและเฉินเป่าเจียวทั้งสองล้วนเป็นตัวตนที่เปล่งประกายอย่างมากในยุคปัจจุบัน กระทั้งสองสุดยอดสาวงามยังยินดีที่จะอยู่เคียงข้างหลี่ฉีเย่ในฐานะสาวใช้ เช่นนั้นไม่ต้องกล่าวถึงคนอื่น



นางนั้นรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก นางรู้ตัว่าในอดีตนางนั้นหยิ่งยโสมากแค่ไหน และผลสุดท้ายทำให้นางไม่สามารถเทียบกับหลี่ซ่วงเหยียนและเฉินเป่าเจียวได้



" โอ้ว แม่นางทั้งสองพวกเจ้าช่างงดามงามอย่างยิ่ง ! " เห็นหลี่ซ่วงเหยียนและเฉินเป่าเจียว ปิงอยู่เซี่ยสะบัดพัดขนนกและแสดงราวกับนายน้อยเจ้าสำราญ " ความงามของพวกเจ้านั้นนับได้ว่าอยู่บนจุดสุงสุดของโลกแล้ว เพียงแค่มองก็สามารถทำให้หัวใจข้าเต้นรั่.."



" ตุบ ! " ก่อนที่นางจะเอ่ยเสร็จ มือของหลี่ฉีเย่ตบไปยังก้นของนางก่อนจะเอ่ย " สาวน้อย อย่าได้มายุ่งกับผู้หญิงของข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะเปลืองผ้าเจ้าซะ ! "



การกระทำของหลี่ฉีเย่นั้นลามกอย่างมากและทำให้ทุกคนตกตะลึง ต้องไม่ลืมว่านางคือลูกหลานของตำหนักขนนักเหมันต์ ! ไม่มีใครกล้าที่จะหยอกล้อปิงหยู่เซี่ยเช่นนี้มาก่อน !



" ปีศาจน้อย หากเจ้าทำเช่นนี้อีกครั้ง เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตัดมือเจ้า ! " ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ปิงหยู่เซี่ยกระโดดห่างออกไปและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ



เฉินเป่าเจียว คนที่ยืนอยู่ด้านข้างของหลี่ฉีเย่หัวเราะและเอ่ย " กล้าเป็นศัตรูกับนายน้อยมีเพียงผลลัพธ์ที่น่าอนาถรออยู่ "



ความงดงามของนางนั้นกล่าวได้ว่าล่มเมือง ยามเมื่อนางยิ้มความทรงเสน่ห์ของนางล้วรกระชากจิตวิญญาณของทุกผู้คน วิญญาณของพวกเขาราวกับออกจากร่างเพียงจ้องมองรอยยิ้มของนาง



นางนั้นหยุดยิ้มทันทีหลังจากที่สายตาจำนวนมากมองมาที่นาง ทว่าเสน่ห์ที่ปรากฏออกมานั้นไม่ได้ลดน้อยลงแม้แต่นิดเดียว



หลี่ฉีเย่นั้นไม่ได้สนใจความโกรธของปิงหยู่เซี่ยก่อนจะลุกขึ้นยืน เขามองไปยังเหม่ยซูเหยาและจี๋คงอู่ตี๋ก่อนจะกล่าวอย่างใจเย็น " ในเมื่อพวกเจ้าทั้งสองมายังสถานที่แห่งนี้ รู้หรือไม่ว่ามันคือที่ใด ? "



" โอกาสที่ดีนั้นอยู่ที่นี่ ! " เสียงของจี๋คงอู่ตี๋นั้นเต็มไปด้วยความนุ่มลึก คำกล่าวของเขาเต็มไปด้วยอำนาจเต๋า มันราวกับว่าเป็นประกาศมาจากสวรรค์



เทพธิดาเหม่ยซูเหยานั้นจ้องดวงตาที่บริสุทธิ์มายังหลี่ฉีเย่ก่อนจะเอ่ย " การคาดเาดของข้าอาจจะเป็นดังเช่นศิษย์น้องหลี่ หากข้าเดาไม่ผิด โลกต้นไม้กำลังจะเปิด ! "



" นิกายแม่น้ำนิรันดร์ช่างน่าประทับแท้อย่างแท้จริง " หลี่ฉีเย่อดไม่ได้ที่จะชมชายหม่ยซูเหยา



มีเพียงน้อยคนที่รู้เกี่ยวกับโลกต้นไม้ ดวงตาของจี๋งอู่ตี๋หรี่ลงหลังจากได้ยินคำพูดดังกล่าว



" ตูม ! " ทันใดนั้นหลี่ฉีเย่ก็กระทืบเท้าลงบนภูเขาและมันแตกทันที



" โอมมม ! " ด้วยการระเบิดขนาดใหญ่ ปรากฏเป็นลูกบอลแสงขนาดยักษ์ปรากฏต่อหน้าทุกคนและทำลายภูเขา



ทุกคนนั้นเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่ภายในลูกบนแสงนี้ พวกมันตั้งเด่นเป็นสง่าและเต็มไปด้วยลำต้นที่ยิ่งใหญ่ห้อมล้อมด้วยอำนาจเต๋า แม้ว่าลูกบอลแสงนี้จะไม่ได้มีขนาดใหญ่มากแต่ทุกคนบอกว่าภายในโลกต้นไม้นั้นใหญ่อย่างมาก พวกเขานั้นรู้สึกว่าความสูงของต้นไม้ภายในั้นราวกับจะบดบังดวงอาทิตย์และดวงจันทร์



" โลกต้นไม้ ! " เหม่ยซุเหยานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์เมื่อเห็นต้นไม้นี้



" ตำนานนั้นกล่าวว่าจักรพรรดิอมตะฮ่าวไห่เคยปีนขึ้นโลกต้นไม้ ! " การแสดงออกของจี๋คงอู่ตี๋นั้นเปล่ยนไปทันที



" หึ้งง " ดวงตาของหลายคนสว่างวาบหลังจากได้ยินคำพุดของจี๋คงอู่ตี๋



ในเวลานั้นหลายคนทันใดนั้นก็พุ่งไปด้านหน้าเพื่อที่จะเข้าภายใน ทว่าพวกเขานั้นถูกดีดกระเด็นกลับมา...