ตอนที่ 320 ยืนชมหายนะของศัตรูด้วยรอยยิ้ม

หลี่ฉีเย่นั้นสามารถกำราบหู่เยี่ยและบาเสี่ยได้อย่างง่ายดาย นี้ทำให้คนหอจากยุครู้สึกตื่นเต้นและเป็นเกียรติอย่างมาก ดังนั้นพวกเขาแน่นอนว่าไม่อยากให้หลี๋ฉีเย่ตาย



" นายน้อยหลี่นั้นน่าเกรงขามอยู่แล้ว ดังนั้นได้โปรดเมตตาต่อศัตรูของท่านด้วย ! " ตอนนี้เหล่าหญิงสาวจำนวนมากพยามจะโน้มน้าวหลี่ฉีเย่ หลายคนนั้นเป็นน้องสาวของซือเสี่ยวเตี๋ย และพวกนางล้วนคิดว่าหลี่ฉีเย่เป็นคนของตนเอง



" ชายที่ฉลากนั้นรู้ว่าควรจะเลือกอะไร " ราชันพยัคฆ์เอ่ยเสียงเรียบ " หากเจ้าปล่อยพวกเขาไป ข้าจะลืมเรื่องในวันนี้ซะ ! "



ขณะเดียวกันบาเสี่ยและหู่เยี่ยนั้นเงียบอย่างมาก คอของพวกเขาถูกมือของหลี่ฉีเย่จับอยู่ พวกเขาทั้งสองล้วนเป็นลูกรักของสวรรค์ที่หยิ่งยโสและโอ้อวด วันนี้พวกเขานั้นพ่ายแพ้ให้กับหลี่ฉีเย่ ผลลัพธ์คือการพวกเขาถูกจับอย่างไรทางหนี นี้ทำให้พวกเขาอับอายอย่างมาก



หลังจากได้ยินคำกล่าวของราชันพยัคฆ์และราชันมนุษย์ หลี่ฉีเย่หัวเราะเอ่ย " ข้านั้นมีนิสัยที่ไม่ดีอยู่ประการหนึ่งนั้นคือ หากมีคนพยามขู่ข้า ข้ามักจะควบคุมมือของตัวเองไม่ค่อย เช่นนั้นบางทีมันอาจจะเผลอฆ่าใครสักคน.."



" นี้เจ้ากล้.." ราชันมนุษย์และราชันพยัคฆ์อุทานด้วยความตื่นตระหนก



พวกเขานั้นกังวลบาเสี่ยกับหู่เยี่ยที่อยู่ในมือหลี่ฉีเย่อย่างมาก แม้ว่าพวกเขาจะไม่โจมตี แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะยืนดูบุตรของตัวเองโดยไม่ทำอะไร



หลี่ฉีเย่มองไปยังทั้งสองด้วยรอยยิ้มและเอ่ย " ในเก้าโลกและสิบแผ่นดินนี้ มีเพียงไม่กี่อย่างที่ข้าไม่กล้าทำ "



" หากเจ้ากล้าฆ่าลูกชายข้า มันจะไม่ที่ยืนสำหรับเจ้าบนโลกนี้อีก ! ประเทศเซียนของข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปและตามฆ่าล้างตระกูลเจ้าเก้าชั่วโคตร ! "



" ฆ่าล้างตระกูลข้าเก้าชั่วโคตร ? " หลี่ฉีเย่หรี่สายตาของเขาก่อนจะเอ่ย " ข้านั้นกลัวมากจริงๆ ไว้ข้าจะตั้งตารอ " หลังจากกล่าวเสร็จ หัตถ์ของเขาก็บี้เข้าหากัน ภายในพริบตาทั้งเก้าและสวรรค์รวมทั้งปฐพีก็นิ่งเงียบ



" ม่ายย ! " ราชันมนุษย์และราชันพยัคฆ์กรีดร้องทว่ามันสายเกินไป



" อ้ากกก " เสียงกรีดร้องโหยห้วนดังออกมา ด้านหน้าของทุกคนและองค์รักษ์เทพสวรรค์ทั้งสอง บาเสี่ยและหู่เยี่ยล้วนถูกขยี้คามือของหลี่ฉีเย่



ทันใดนั้นสวรรค์และปฐพีก็กลายเป็นนิ่งเงียบ ทุคนล้วนถูกแช่แข็ง แม้จะเผชิญหน้ากับองค์รักษ์เทพสวรรค์ทั้งสอง หลี่ฉีเย่ก็ยังกล้าฆ่าบาเสี่ยและหู่เยี่ยโดยไม่สนใจสิ่งใด



หลายคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ หลี่ฉีเย่กล้าฆ่าทั้งสองนี้ ? ตอนนี้หลี่ฉีเย่ไม่ทางหลีกหนีชะตาที่ต้องปะทะกับประเทศเซียนและประตูพยัคห์คำรามได้



ก่อนหน้านี้หลี่ฉีเย่นั้นมีตัวเลือกโดยปราศจากอาการบาดเจ็บ แต่ตอนนี้เขาเลือกที่จะฆ่าทั้งสอง ในเวลานี้ทุกคนล้วนไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น



หลังจากนั้นไม่นาน สติของทุกคนก็กลับมา ผู้อาวุโสคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพึมพำ " ช่างน่ากลัวเกินไป ! "



อัจฉริยะทุกคนที่อยู่ที่นี้ล้วนไม่กล้าทำดังเช่นหลี่ฉีเย่ นี้เป็นการตัดเส้นทางถอยตัวเองและบังคับให้ตัวเองต้องสู้ ทุกคนเลือกที่จะปล่อยบาเสี่ยและหู่เยี่ยหากวพวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นเดียวกัน !



แต่หลี่ฉีเย่ยังเลือกที่ฆ่าพวกเขา หากเขาไม่โง่เช่นนั้นเขาก็บ้าเกินเยี่ยวยาแล้ว !



" สารเลว วันนี้ข้าจะต้องฉีกเจ้าไปชิ้นๆ ! " ราชันมนุษย์ประเทศเซียนคำรามด้วยความโกรธ เสียงกรีดร้องของเขาดังไปทั่วสวรรค์และปฐพี ในเวลานี้เขาราวกับเป็นมังกรที่แท้จริง



ไม่มีใครคาดหวังว่าหลี่ฉีเย่จะกล้าฆ่าบาเสี่ยและหู่เยี่ย ! นี้ล้วนเป็นเส้นทางที่ผู้คนไม่คาดคิดโดยสมบูรณ์ ไม่มีใครคาดว่าเขาจะเลือกเดินเข้าสู่เส้นทางความตายเช่นนี้



" ตูม ! " ราชันมนุษย์นั้นระเบิดพลังราวกับกลายเป็นมังกรอมตะคลั่ง เขาทันใดนั้นก็ชกออกไปด้วยความเร็ว



" มารดาพวกเจ้าเถอะ ตราบใดที่บิดาคนนี้ยังอยู่ที่นี่ องค์รักษ์เทพสวรรค์เป็นเพียงตัวไร้ค่าเท่านั้น ! " ฤดูน้อยทันใดนั้นก็ปรากฏออกมาพร้อมกับเสียงคำราม



เผชิญหน้ากับความโกรธของราชันมนุษย์ ฤดูน้อยเปิดใช้ปินใหญ่ด้านหลังของมันก่อนจะมีเสียง ' แกร๊ก ' และตามมาด้วยเสียง ' ปัง ! '



กระสุนปืนใหญ่นั้นกลุ่มก้อนของพลังงานความมืดและจากนั้นมันก็กระแทกเขากับราชันมนุษย์และส่งเขาปลิวออกไป



ภายในพริบตา ฉากแปลกๆทันใดนั้นก็เปิดขึ้น หลุมดำขนาดใหญ่ปรากฏและดูดราชัมนุษย์เข้าไป ราชันมนุษย์นั้นนั้นถูกดูดเข้าไปและพยามตะเกียกตะกายออกมา ทว่า เขานั้นรู้สึกราวกับว่าร่างกายถูกแยกออกไปชิ้นๆ



ตอนนี้ราชันมนุษย์นั้นราวกับหุ่นกระบอกที่ชิ้นส่วน แขน ขา หัวถูกแยกออกจากกั้นอย่างสิ้นเชิง



" เป็นไปไม่ได้ องค์รักเทพสวรรค์กระทั้งถูกจัดการภายในหนึ่งลมหายใจ ! " บางคนอดไม่ได้ที่จะกรีดรร้องหลังจากเห็นฉากนี้



" มันยังไม่ถูกแยกออกจากกัน " ราชันขุนนางบางคนเอ่ย " ร่างกายของราชันมนุษย์นั้นยังเป็นหนึ่งเดียวกัน ทว่ามันถูกแยกออกโดยมิติที่ต่างกัน นี้เป็นทักษะการแยกมิติ ทักษะในตำนาน ! "



" สวบบบ ! " หลุมดำทันใดนั้นก็เริ่มบิดเบี้ยวอย่างกระทันหัน และค่อยๆหดตัวลง



" ม่ายย !! " ตอนนี้ราชันมนุษย์เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และรู้เพียงกำลังเกิดหายนะขึ้น ก่อนหน้านี้แขนและขาของเขานั้นถูกแยกออกจากกัน แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงพวกมันได้



แต่เมื่อหลุมดำเริ่มหดตัวลง ร่างกายของราชันมนุษย์นั้นเริ่มถูกทำลายและเขาส่งเสียงกรีดร้อง ในเวลานี้เขาในที่สุดก็เข้าใจบาง ทว่ามันสายเกินไป



" ฆ่า !! " ราชันพยัคฆ์คำรามด้วยความโกรธและตื่นตระหนก เขาทันใดนั้นก็คำรามด้วยเสียงพยัคฆ์ ก่อนจะพุ่งไปหาหลี่ฉีเย่เพื่อฆ่าเขา



" ตาแก่ ลองชิมกระสุนของข้า ! " แต่ก่อนที่ราชันพยัคฆ์นั้นจะถึงตัวหลี่ฉีเย่ ฤดูน้อยปรากฏตัวและยิงปืนใหญ่ของมันอีกครั้ง



ด้วยความตื่นตระหนก ราชันพยัคห์ขยับร่างกายของเขา เขาเปิดใช้สมบัติและพลังงานในสายเลือดเพื่อเพิ่มความเร็วของตัวเองก่อนจะเบียงตัวหลบกระสุดนัดนี้ไป



การตัดสินใจของเขานั้นถูกอย่างมาก พื้นดินที่กระสุนปืนใหญ่ตกเกิดเป็นหลุมมิติและถูกทำลาย หากราชันพยัคฆ์ไม่เพิ่มความเร็วของเขาเพื่อหลบ เขาจะมีจุดจบไม่ต่างราชันมนุษย์



" ปัง ! ปัง ! ปัง ! ปัง ! ปัง ! ปัง ! " ฤดูน้อยนั้นไม่แยแสสิ่งและยิ่งกระสุนอย่างต่อเนื่อง ราชันพยัคฆ์ไม่มีทางเลือกอื่นได้แต่วิ่งหนีและหลบห่ากระสุนที่พุ่งมา



คนที่เห็นฉากนี้เต็มไปด้วยความงุนงง ไส้เดือนอ้วนตัวนี้นยิ่งกระสุนออกไปและมันทรงพลังอย่างมาก นี้เป็นสิ่งที่แปลกประหลาดแบบใดกัน ?



" ไป ! " ในเวลานี้ เหล่าชะตาลี้ลับและเซียนบรรพกาลจากประเทศเซียนและประตูพยัคฆ์คำรามกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งก่อนจะพุ่งหาหลี่ฉีเย่



" เดี่ยว เดี่ยวก่อน รอให้ข้าแสดงฝีมือก่อน ! " ซือคงโถวเทียนทันใดนั้นก็พุ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็วพร้อมเสียงคำราม ไม่มีใครเห็นว่าซือคงโถวเทียนทำสิ่งใด แต่ที่พวกเขาเห็นแสงระเบิดของสมบัติจำนวนมากราวกับเขานั้นเป็นเทพศาสตรา



เข็มขัดบิน , ร่มอเวจี , ดาบตัดเมฆา , หม้อกลืนนภา...ยิ่งมีสิ่งของอีกจำนวนมากที่ปรากฏ และมันย้อมท้องฟ้าและปฐพีให้เป็นสีแดงฉาน !



ราชันขุนนางประตูราชสีห์คำรามอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เขารีบกลับสู่ความสงบก่อนจะเอ่ยคำสั่ง " พวกเราควรจะไปช่วยพวกเขาได้แล้ว "



ซือเสี่ยวเตี๋ยหยุดบิดาของนางก่อนจะส่ายหัวและเอ่ย " อย่าได้ขโมยการมีส่วนร่วมของซือคงโถวเทียน อย่างที่เขากล่าว นี้เป็นช่วงเวลาของเขา ไม่เช่นนั้นายน้อยคงลงมือไปนานแล้ว "



" ตูม ! ตูม ! ตูม ! " ซือคงโถวเทียนอยู่ในดงผู้เชียวชาญก่อนจะฟาดฟันศัตรูไปนับไม่ถ้วน พร้อมกับปลดปล่อยสมบัติและสิ่งของจำนวนไม่สิ้นสุดออกมา



ทุกสายตาที่จ้องมองกลายเป็นงุนงงเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นคนที่มีสมบัติมากมายเช่นนี้ ซือคงโถวเทียนนั้นใช่พวกมันแล้วทิ้งราวกับเป็นขยะ



ในเวลานี้มีอัจฉริยะจำนวนมาก พวกเขานั้นมาจากนิกายใหญ่ อาณาจักรที่ทรงพลังหรือกระทั้งเชื้อสายของจักรพรรดิอมตะ แต่ไม่มีใครกระทั้งร่ำรวยเท่ากับซือคงโถวเทียน คนที่ขว้างปาสมบัติจำนวนมากได้ภายในพริบตาเช่นนี้ นี้ทำให้พวกเขาเกือบกระอักเลือดตาย สารเลวนี้ใช้สมบัติได้อย่างไม่คุ้มค่าเลยจริๆง !



เห็นสมบัติจำนวนมากของซือคงโถวเทียน ซือเสี่ยวเต๋าคำรามด้วยความโกรธ " โจรบัดซบนี้เห็นได้ชัดว่าร่ำรวยอย่างมาก แต่เขาก็ยังมาขโมยสมุนไพรเล็กๆน้อยๆจากข้า โลกนี้ยังมีความยุติธรรมอยู่รึ ? นี้จะต่างอะไรกับการที่ราชามาขโมยของยาจก ? "



ตอนนี้หลี่ฉีเย่ยืนมองซือคงโถวเทียนที่กำลังอาละวาดอยู่กลางฝูงชน



" ใช้การเคลื่อนไหวเพื่อจบทุกอย่างซะ เจ้าคิดจะสู้ไปอีกนานเท่าไหร่กัน ? " หลี่ฉีเย่เอ่ยสั่งช้าๆ



" โอ้ยท่านช่างเร่งยิ่งนัก ข้าจะไม่รออีกต่อไปแล้ว ! " เมื่อต่อกรกับชะตาลี้ลับและเซียนบรรพกาลพร้อมกับสมบัติของพวกเขาจำนวนมาก สุดท้ายเขาก็ตะโกน " ข้าจะทำมันเดี่ยวนี้ ! "



" ตูม ! " เสียงระเบิดดังออกมา ซือคงโถวเทียนหยินหุ่นกระบอกจำนวนมากออกมาและหยดเลือดลงไปบนร่างของพวกมัน เมื่อเลือดอาบไปทั่วร่างของหุ่นกระบอกทันใดนั้นมันก็กลายเป็นทหาร



" ฆ่า !! " หุ่นกระบอกเหล่านี้ล้วนมีอำนาจเทียบเท่ากับซือคงโถวเทียน เมื่อมันได้ยินคำสั่ง พวกมันก็พุ่งเขาสังหารเหล่าผู้เชียวชาญนับพัน



" นี้..นี้มันไม่มากเกินไปหรอกรึ ไม่ใช่พวกเขามีถึงเจ็ดสิบสอง ? เขาสร้างร่างจำแลงเจ็ดสิบสองร่างภายในครั้งเดียว ? " ซือเสี่ยวเต๋ามองดูซือคงโถวเทียนใช้หุ่นกระบอกด้วยความตกตะลึง มันเหมือนกับว่าหุ่นแต่ละตัวนั้นเป็นซือคงโถวเทียนลงมือเอง



" การสังหารหมู่ของบิดาคนนี้ได้เวลาเริ่มแล้ว ! " ปืนหใหญ่ด้านหลังของฤดูน้อยก็ใหญ่ขึ้น จากนั้นฤดูน้อยก็คำราม " ลองชิมกระสุนกักมิติอมตะของข้าดู ! "



" ตูม ! " ปืนใหญ่นั้นถูกยิงออกมาพร้อมด้วยหลุมดำขนาดใหญ่ปรากฏบนท้องฟ้า ราชันพยัคฆ์และเหล่าผู้เชียวชาญเริ่มจะถูกดูดไปยังหลุมเหล่านี้



" ม่ายยย ! " เมื่อถูกหลุมดำกลืนกิน ราชันพยัคฆ์นั้นพยามหนีครั้งสุดท้าย ทว่าเขาก็จมไปในหลุมพร้อมด้วยเสียงกรีดร้องที่โหยห้วน...