ตอนที่ 310 ความรู้สึกของซือเสี่ยวเตี๋ย

" พอแค่นั้นแหละ ได้โปรดกลับไป ! " ซือเสี่ยวเตี๋ยตะโกนออกมาอย่างรำคาญ



ซือหม่าหลงหยุนสั่นด้วยความโกรธ ความรักของเขานั้นถูกทำลาย เขาชี้หน้าหลี่ฉีเย่ก่อนเอ่ย " สารเลว ออกมาข้างนอกเดี่ยวนี้ ! วันนี้ข้าจะแสดงให้เห็นเองว่าให้เหมาะสมกับเสี่ยวเตี๋ยมากกว่า พวกเราจะสู้เป็นตาย มีเพียงผู้ชนะที่จะได้ครอบครองนาง ! "



" หากเจ้าต้องการจะสู้ เช่นั้นก็ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับเขา ! " ซือเสี่ยวเตี๋ยตะโกนอย่างเย็นชา " ข้าจะสู้เอง "



" สารเลวน้อย นี้เจ้าทำได้เพียงแค่ซ่อนอยู่หลังกระโปรงผู้หญิง ? " ซือหม่าหลงหยุนนั้นแทบจะกระอักเลือด หลังจากเห็นการแสดงออกของซือเสี่ยวเตี่ย



ซือเสี่ยวเตี๋ยกำลังจะก้าวไปด้านหน้าแต่ถูกหยุดโดยหลี่ฉีเย่ เขายืนขึ้นก่อนจะเอ่ย " เจ้าจะจากไปเองหรือว่าต้องการให้ข้าแตะเจ้าออกไป ? "



" ม่ออ ! " เสียงของกระทิงคลั่งคำราม ร่างกายของซือหม่าหลงหยุนเปล่งประกายสีทอง มันราวกับว่าเป็นกระทิงศักดิ์สิทธิ์ พลังงานในสายเลือดของเขาระเบิดออกมาราวกับเขื่อนแตก



ซือหม่าหลงหยุนตะโกน " เจ้าเด็กสารเลว ลงชิมกำปั้นของข้า ! " ด้วยกายากระทิงทองคำของเขานั้น กำปั้นที่ถูกซัดออกมานั้นสามารถบดขยี้ได้แม้แต่ภูเขาและแม่น้ำ



" ไสหัวไป ! " หลี่ฉีเย่หรี่ตาทันใดนั้นก็ระเบิดกายาอเวจีอมตะออกมา กำปั้นที่หนักนับล้านปอนด์ของเขาเหวี่ยงไปยังร่างของซือหม่าหลงหยุน



" ตูม ! " ไม่ต้องคิดถึงผลลัพธ์ยามมือกายาอเวจีอมตะปะทะกับกายากระทิงทองคำ หนึ่งคือกายาอมตะอีกหนึ่งคือกายาเซียนเตียน ช่องว่างของพวกมันนั้นต่างกันราวสวรรค์กับอเวจี ร่างของซือหม่าหลงหยุนปลิวออกไปด้านนอกด้วยกำปั้นของหลี่ฉีเย่ เขานั้นพุ่งชนกำแพงและทะลุกันต่อเนื่องถึงจะหยุดลง



ผู้อาวุโสอาจารย์ของเขาทันใดนั้นก็กลายเป็นตกตะลึง " นี้เจ้า... ! "



หลี่ฉีเย่เอ่ยอย่างไม่แยแส " วันนี้เห็นแก่หน้าราชันขุนนางและเพราะพวกเจ้าเป็นแขก ข้าจะไม่ฆ่าพวกเจ้าทิ้ง ทว่าหากเจอกันครั้งหน้า หากยังกล้ามายั่วโมโหข้า ข้าจะขยี้พวกเจ้าทิ้งซะ ! " กล่าวเสร็จเขาก็จากไปพร้อมกับซือเสี่ยวเตี๋ยที่ติดตามไปอย่างเงียบๆ



ราชันขุนนางนั้นถอยหายใจก่อนจะเอ่ย " ผู้อาวุโส คนหนุ่มสาวนั้นมีโลกของตัวเอง ข้าเองก็ไม่สามารถบังคับพวกเขาได้ ข้าขอขอบคุณความรักที่ประเทศเซียนมอบให้ ข้าให้ผู้อาวุโสเดินทางกลับดีๆ "



ผู้อาวุโสนั้นไม่พอใจอย่างมาก ก่อนที่เขาจะเดินออกไปพร้อมกับแบกร่างของซือหม่าหลงหยุน เขานั้นเป็นตัวแทนของประเทศเซียนมาด้วยตัวเอง ทว่าราชันขุนนางยังกล้าปฏิเสธ ไม่เพียงแค่นั้นเจ้าเด็กสารเลวนั้นยังกล้าดูถูกพวกเขา ความอัปยศครั้งนี้เขาจะต้องใช้คืน !



หลี่ฉีเย่ไม่ได้กลับไปยังสำนัก ซือเสี่ยวเต๋าออกมาตอนรับทันทีที่ได้ยินว่าหลี่ฉีเย่มาถึง



เห็นการปรากฏตัวของเขาหลี่ฉีเย่ยิ้มและเอ่ย " หืม ดูเหมือนเจ้าจะเอาชนะใจหญิงงามคนนั้นได้แล้ว ? "



ก่อหน้านี้ซือเสี่ยวเต๋านั้นเป็นคนช่างพูดแต่บรรยายกาศรอบตัวนั้นหดหู่อย่างมาก ทว่าตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความร่าเริงและสง่า เพียงมองครั้งแรกก็บอกได้ว่าเขาตกอยู่ในห่วงความรัก



" พี่หลี่ ความจริงก็คือข้าต้องการจะส่งนางกลับบ้าน แต่นั้นจะทำให้ตระกูลเป๋าหยุนนั้นพบกับความลำบาก ตอนนี้ประตูพยัคฆ์คำรามยังมากดดัน แม้ว่าน้องสาวหยุนจะไม่ต้องการมัน แต่หากตระกูลเป๋าหยุนปฏิเสธการแต่งงานก็จะกลายเป็นศัตรูกับประตูพยัคฆ์คำราม " ซือเสี่ยวเต๋านั้นไม่ได้ซ่อนอะไรจากหลี่ฉีเย่ เขาสามารถเอาชนะใจเจ้าหญิงเป๋าหยุนได้ก็เพราะการช่วยเหลือของหลี่ฉีเย่



หลี่ฉีเย่เอ่ยอย่างสบายๆ " มีอะไรต้องห่วงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ? หากเจ้าชอบนางเช่นนั้นก็ไปแย่งนางมา หากเจ้าหญิงเป๋าหยุนไม่เห็นด้วย เช่นนั้นก็ลักพาตัวนางมาซะ ! "



ซือเสี่ยวเต๋าไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีกับคำแนะนำของหลี่ฉีเย่เขาเอ่ย " ข้าเองก็อยากจะทำเช่นนั้น แต่หากทำตามพิธีการอาจจะได้รับการยอมรับมากขึ้น หากแม่นางเป๋าหยุนยอมรับข้า เช่นนั้นนางคงยินดีที่จะแต่งงานกับข้ามากกว่า พวกเราทั้งสองจะได้มีความสุข "



หลี่ฉีเย่หัวเราะเอ่ย " เมื่อท่านปู่ของเจ้าเสร็จจากการบ่มเพาะ เล่าให้เขาฟัง ตราบใดที่เจ้าหญิงเป๋าหยุนชอบเจ้า ทุกอย่างล้วนไม่มีปัญหา มันไม่สำคัญว่าตระกูลเป๋าจะชอบประตูราชีสห์คำรามหรือไม่ รอไม่นาน ข้าจะทำให้ประตูพยัคฆ์คำรามพินาศและทำให้ตระกูลเป๋าหยุนยินดีจะแต่งงานกับประตูราชสีห์คำรามเอง " หลี่ฉีเย่นั้นชอบซือเสี่ยวเต๋า และเขาสนับสนุนน้องชายคนนี้อย่างเต็มที่



" ขอบคุณพี่หลี่ ! " ซือเสี่ยวเต๋าเอ่ย " ข้าจะไปขอหมั้นนางด้วยตัวเองไม่ว่าตระกูลเป๋าหยุนจะทำให้มันยุ่งยากอย่างไร ข้าจะพยามจนถึงที่สุด ทำเช่นนี้จะทำให้แม่นางเป๋าหยุนมีความสุขและแต่งงานโดยไม่เสียใจใดๆ "



" วิธีการคิดที่ดี " หลี่ฉีเย่ยิ้มและเอ่ย " หลังจากชนะใจสาวงามและนำนางกลับมา เจ้าในฐานะที่ประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนพรสวรรค์จะต้องขยันเข้าไว้และอนาคตของเจ้าจะไร้ที่สิ้นสุด ! "



" พี่หลี่โปรดมั่นใจข้าจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง ! " ซือเสี่ยวเต๋ารู้สึกขอบคุณหลี่ฉีเย่จากหัวใจ หลี่ฉีเย่นั้นช่วยเขามามกายจริงๆ !



" ข้าจะอยู่ที่นี่อีกไม่กี่วันเพื่อรอปู่ของเจ้า หากเจ้ามีคำถามในการบ่มเพาะเข้ามาถามข้าได้ตลอดเวลา " หลี่ฉีเย่เอ่ยเตือนเข้าก่อนจะจากไป



ซือเสี่ยวเตี๋ยนั้นยังไม่จากไปเพราะมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับน้องชายของนาง



" พี่สาว พวกท่านก้าวหน้ากันไปบ้างหรือไม่ ? " ซือเสี่ยวเต๋าพูดพร้อมขยิบตา



ซือเสี่ยวนั้นตอบอย่างขุ่นเคือง " ความคืบหน้าอันใด ? อย่าได้พูดจาไร้สาระ มันจะทำให้ชื่อเสียงของเขาเสียหาย ! "



ซือเสี่ยวเต๋ายิ้มและเอ่ย " มีวลีกล่าวว่าหญิงสาวที่แต่งงานแล้วจะต้องช่วยสามีนาง...นี้จริงอย่างยิง ท่านกับพี่หลี่กระทั้งยังไม่ได้แต่งงาน แต่ท่านก็คิดแทนเขาเสียแล้ว พวกท่านจะทำอะไรหลังจากแต่งงาน ? ฮี่ฮี่ พี่สาว ท่านไม่เหมือนในอดีตอีกแล้ว เมื่อก่อนท่านนั้นหยิ่งมากจริงๆ "



" หยุดกล่าวว่าจาไร้สาระ ! " ซือเสี่ยวเตี่ยนั้นทั้งโกรธและเขินอาย สุดท้ายนางก็เอ่ย " พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน "



ซือเสี่ยวเต๋ายังคงหัวเราะ " พี่สาวข้าสนับสนุนท่าน ข้าเชื่อว่าท่านทำได้ น้องชายคนนี้จะรอดื่มในงามแต่งงานของท่าน "



ซือเสี่ยวเตี๋ยนั้นยืนถอยหายใจเงียบๆเมื่อเผชิญหน้ากับคำล้อเลียนของซือเสี่ยวเต๋า



ซือเสี่ยวเต๋านั้นสังเกตเห็นก่อนจะเอ่น " พี่สาว ? ท่านเป็นอะไรหรือไม่ ? หากท่านมีบางอย่างใน เพียงกล่าวมันแล้วข้าจะช่วยท่านเอง "



" ไม่มีอะไร " ซือเสี่ยวเตี๋ยนั้นส่ายหน้าด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง



" หรือจะเป็นเพราะพี่หลี่ ? " ซือเสี่ยวเต๋านั้นแสดงความกังวล ความสัมพันธ์ของทั้งสองนั้นค่อข้างดี ในฐานนะน้องชายเป็นธรรมดาที่เขาอยากจะให้นางแต่งงานกับคนที่ดี



เห็นคนตรงหน้าเงียบ ซือเสี่ยวเต๋าเอ่ยอย่างกังวล " หรือพี่หลี่จะไม่ได้ชอบท่าน ? "



หลังจากผ่านไป ซือเสี่ยวเตี๋ยก็ยิ้มข่มขืน " ข้าจะรู้ได้อย่างไร ? " จากนั้นนางก็กระซิบ " กระทั้งแม่นางปิงจากตำหนักขนนกเหมันต์ยังเป็นได้เพียงสาวใช้สำหรับเขา "



ซือเสี่ยวเตี๋ยนั้นรู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นเมื่อกล่าวกับปิงหยุ่เซี่ย ไม่ว่าจะเป็นความงดงาม ความสามารถ ภูมิหลังของนาง ชายทุกคนล้วนอยากได้นางเป็นภรรยาทั้งสิ้น มีเพียงหลี่ฉีเย่ที่ยอมรับนางเป็นเพียงสาวใช้



ซือเสี่ยวเต๋าเงียบ เขาเคยได้ยินหลี่ฉีเย่พูดเช่นนี้มาก่อน หากเป็นคนอื่นพูดอาจถูกมองว่าเป็นคนที่โง่และหยิ่งยโส แต่ซือเสี่ยวเต๋ารู้ดีว่าหลี่ฉีเย่จริงจัง อาจจะกล่าวได้ว่าสำหรับหลี่ฉีเย่ ไม่ว่าปิงหยู่เซี่ยจะเป็นลูกรักของสวรรค์หรือไม่ล้วนไม่มีค่า !



กระทั้งปิงหยุ่เซี่ยก็ยังไม่สามารถทำให้เขาพอใจ แล้วพี่สาวของเขาเล่า ? ความสามารถ ภูมิหลัง ความงามล้วนไม่อาจะเทียบได้กับปิงหยู่เซี่ย



" ท่านมีแผนการอื่นหรือไม่ ? " สุดท้ายซือเสี่ยวเต๋าเอ่ยถาม



ซือเสี่ยวเตี๋ยจ้องไปยังขอบฟ้าและสูดลมหายใจ " ข้าต้องการอยู่เคียงข้างเขา ! " ตอนนี้ใบหน้าของนางแดงก่ำ นางนั้นกำหมัดแน่นและแอบให้กำลังใจตัวเอง



สำหรับนางสถานะนั้นไม่สำคัญ นางพอใจที่จะได้อยู่ข้างๆหลี่ฉีเย่เช่นนี้



ซือเสี่ยวเต๋านั้นถอนหายใจ ก่อนหน้านี้เป็นพี่สาวเขาเองที่หยิ่งยโสและไม่เห็นหลี่ฉีเย่อยู่ในสายตา สุดท้ายนางก็ตกหลุมเสน่ห์ของเขา ความหยิ่งยโสของนางนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิงและเปลี่ยนเป็นความเชื่อใจ



สำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่านี้เป็นเรื่องหน้าเหลือเชื่อ แม้ว่าซือเสี่ยวเตี๋ยนั้นจะไม่ใช่สาวงามที่สุด แต่นางก็ยังเป็นลูกรักของสวรรค์และอัจฉริยะจำนวนมากล้วนอยากแต่งงานกับนาง แต่ตอนนี้นางเพียงต้องการติดตามชายหนุ่มคนหนึ่ง



ซือเสี่ยวเต๋าเอ่ย " พี่สาว ข้ารู้ว่าท่านจะต้องทำมันได้ ! "



ซือเสี่ยวเตี๋ยยิ้มและเอ่ย " เจ้าควรกลับไปพาเจ้าหญิงเป๋าหยุนมาที่นี่ จากนั้นก็รีบบ่มเพาะ ในอนาคตเจ้าจะต้องนำตระกูลของเรากลับสู่ความรุ่งเรือง ดั่งเช่นที่บรรพบุรุษของเราทำในอดีต "



ยิ่งรู้จักบรรพบุรุษของพวกนาง นางยิ่งภูมิใจ ไม่ว่าจะเป็นราชันเทพร้อยสงครามหรือบรรพชนราชสีห์บาเซียนพวกเขาล้วนเป็นตัวตนอมตะของโลก ในฐานะลูกหลานของตระกูลซือ ซือเสี่ยวเตี๋ยหวังจะให้ตระกูลกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง



" พี่สาว ข้าจะทำให้ดีที่สุด ! " ซือเสี่ยวเต๋ากล่าวอย่างจริงจังพร้อมกับกำหมัดแน่น !..



- - - - - - - - - - - -



#พี่ฉีนี้สนับสนุนให้เด็กเสียคนอีกแล้วว